Tahminlere göre Müslümanlar tesbihi Budistlerden almışlar. Hıristiyanlar da Müslümanlardan Avrupa'ya. Papa V. Pius, 1596'da yazdığı yazısında, Dominikus'un 1221 yılında Avrupa'ya tesbihi getirdiğini yazmıştı.

Alt Ağaç: Tesbih tezgâhının ayaklarına verilen isim. Arda: Tesbih tanelerinin elde edileceği maddenin rendelenip şekillendirildiği alet. Delikli Peşme: Tesbih tezgâhının ortasında yer alan ve ayar delikleri bulunan kısım.

Klasik tesbih hammaddelerinin tamamına yakını doğal malzemelerdir. İçinde canlılar, mineraller ve bitkiler bulunmaktadır. Çok çeşitli malzemelerden yapılan tesbihler son derece zarif ve güzel bir görünüşe sahiptirler.

Sultan Ahmet yaptırdığı camide kaç kişinin alacağını öğrenmek ister ve bu yüzden namaz vaktinde caminin giriş ve çıkışlarında tesbih dağıtılması için emrini verir. Tesbih hakkında en meşhur öyküde şudur;

Oltu taşı en bilinen doğal taşlardan biridir. Oldukça kolay işlenebilir olmasıyla genellikle ziynet eşyası ve takı olarak da kullanılmaktadır. Günümüzde özellikle tesbih yapımında sıklıkla kullanılan bir taştır.

Kehribar, milyonlarca yıl önce yaşamış, çok geniş alanlar kaplayan, yüksek ağaçlı, tropik ve yarı tropik ormanlardaki ağaçların salgıladığı reçinenin fosilleşmiş halidir. Kehribar (İng. amber), kristal de değildir, mineral de değildir.

Yabani ve evcil hayvanların boynuz, kabuk, kemik, ve dişlerinden yapılan tesbihlerdir. Madeni tesbihlere nazaran daha kolay yapılırlar. Bağa: Derin ve sıcak denizlerde yaşayan büyük boyuttaki deniz kaplumbağası kabuğudur.

Günün birinde bir derviş, bir kucak dolusu elmayla bayırları aşan bir genç kıza rastlamış. Bozkırın sıcağında yorgunluktan yanakları al al olmuş kızın. "Nereye gidersin? Ne doldurdun kucağına?" diye sormuş derviş.

Abanoz, tropikal bölgelerde yetişen bazı ağaçlardan elde edilen odundur. Oldukça sert yapıdadır ve çok iyi cila tutar. En içteki öz bölümünün simsiyah olması nedeniyle birçok ülkede siyah renk anlamında kullanılır.